'68

Jak duży hałas mogą zrobić dwie osoby? '68 to dźwięki jednocześnie implozji i eksplozji, destrukcji i kreacji bez granic. To piosenki, które w każdej chwili mogą się niemal rozpaść, ale nigdy tego nie robią, diabelsko tańcząc pomiędzy życiem a śmiercią. To prymitywny impuls dostarczony z postmodernistycznym celem; determinacja kowala z arsenałem elektrycznych zniekształceń i surowych nerwów. 

Josh Scogin założył swój mały zespół z wielkim brzmieniem w 2013 roku, nazywając dwuosobowy skład, który skromnie określa jako "trochę rock, trochę blues, trochę hardcore" po starym Camaro swojego ojca. I jest to dudnienie na poziomie samochodu ciężarowego pod pokrywą tego, co rodowity mieszkaniec Atlanty w Georgii i jego perkusyjny partner w zbrodni, Nikko Yamada, uwalniają za pomocą gitary, basu, perkusji, klawiszy i pedałów, lawirując pomiędzy dzikimi sianokosami i nastrojową atmosferą. 

Jak Delta Blues reimaginujący Nirvanę z czasów Bleach lub zhańbiony punkowy kuzyn The Black Keys, '68 trzyma się jednej etyki: bezgranicznej autentyczności. W przypadku '68 nie ma żadnego "planu", a jedynie podróż, podczas której duet trzyma się kurczowo w oku burzy, tak samo jak publiczność. Przeszkoda jest celem. Podróż jest przeznaczeniem. Inwencja, zakłócenia, szaleństwo; nawet gdy zanurzają się w odrobinie funku w stylu Otisa Reddinga czy Jamesa Browna, '68 brzmi gwałtownie. 

Trasa '68 zaprowadziła ich z Moskwy do Tel Avivu, przez Europę, Australię i całą Amerykę Północną, często dzieląc 20-godzinne jazdy pomiędzy dwóch facetów. Pasja, głód, dobry humor - to wszystko łączy się z różnymi ludźmi. Przepysznie rozebrany i żywy, '68 doskonale sprawdza się w intymnych warunkach, ale jest nie mniej wyjątkowy na gigantycznych scenach festiwalowych lub na trasie z Bring Me The Horizon, Stone Sour, Beartooth, Avatar, August Burns Red, The Amity Affliction i Underoath, gdzie codziennie zdobywają nowych zwolenników. 

In Humor and Sadness, pierwszy album '68, zadebiutował jako nr 1 na Billboard New Artist Chart. Two Parts Viper pojawił się w 2017 roku. “[‘68] bring the noise in the most righteous ways, caring less about the scene they came up through, the bloodless drivel that passes as ‘indie’ and the boring earnestness currently permeating ‘punk,’” oświadczył Alternative Press. “Two Parts Viper is the best record of the year. Throw a copy in my casket, because I’ll never be done listening to it.” 

Nagrodzony Grammy producent Nick Raskulinecz (Foo Fighters, Rush, Alice In Chains) stał się zwolennikiem zespołu już po kilku utworach z setu '68. Na "GIVE ONE TAKE ONE", stworzonym wspólnie z Raskulineczem w Nashville, bombastyczna intensywność zespołu zagraża, ale nigdy nie połyka podstawowego groove'u. 

W tym samym duchu, który napędzał Flat Duo Jets i The Jon Spencer Blues Explosion, '68 popycha do przodu tradycje czystego rocka, zuchwałości i zakłóceń. Scogin daje z siebie wszystko do mikrofonu, jakby śpiewał, by odkupić swoją duszę. Gitarą i klawiszami włada jak bronią, rozbijając wszelkie fałszywe pozory. Chodzi o riff i kopnięcie. To jest natychmiastowe. Jest żywe. I jest zabawnie. Spocone katharsis, cięte przesłania, poddane przez '68, jakby świat od nich zależał. Bo w '68, mniej znaczy więcej. Och, tak bardzo więcej. 

 

28.04.2023